Een licht in de duisternis
Door Tara Duffy
Muzieknoten klonken in mijn hoofd als vage herinneringen en brachten me terug naar een tijd waarin ellende geen goede vriend was. Ik sloot mijn ogen terwijl een stormachtige bries over mijn hele lichaam streek en kleine bultjes op mijn huid achterliet. Ik had dat gevoel al zo lang niet meer gevoeld, dat gevoel van leven en vrij zijn; Ik ademde het in, liet het mijn ziel vullen. Ik was al twee weken niet buiten geweest. Ik zag mensen langslopen, zich totaal niet bewust van de grote zegeningen die ze deze dag hadden, zegeningen waar ze waarschijnlijk niet eens aan hadden gedacht. Het begon te regenen en toen hoorde ik de stem van mijn vader naast me. "Klaar om naar binnen te gaan?" zei hij, diep in zijn hart wetend dat ik dat echt niet wilde. Ik knikte en forceerde een glimlach. Ik voelde de rolstoel onder me over het grind beginnen te rijden, en toen gingen we weer naar binnen via de hoofdingang van het Boston Children's Hospital. Het viel me op dat de mensen naar me staarden terwijl ik werd voortgeduwd, maar ik negeerde ze. Toen zag ik haar. Ze was hoogstwaarschijnlijk 6 jaar oud, een verband om haar hoofd, maar je kon nog steeds haar bleke haar onderscheiden. Terwijl ik passeerde, ontmoetten mijn ogen de hare, zo onschuldig en mooi. De woorden die op dat moment haar lippen verlieten, veranderden me voor altijd. "Mama kijk, zij zit ook in een rolstoel." De ogen van mijn ziel werden ogenblikkelijk wijd opengesperd. Toen ik die woorden hoorde, was ik blij dat ik in die rolstoel zat. Mijn begrip van de werkelijkheid en wat het werkelijk betekent om te leven werd duidelijk. Het echte leven is in de rolstoel zitten waar je echt deel uitmaakt van het lijden van de mensheid, maar het is ook de vreugde die kan worden gevonden door je te verbinden met anderen die ook in verdriet en kwelling leven. Ik realiseerde me op dit moment dat ik alleen maar het lijden van dat kleine meisje en elk ander kind in dat ziekenhuis wilde wegnemen.
Mijn reis van duisternis naar licht begon op 7 oktober 2017. Het was een dinsdagochtend toen ik flauwviel in mijn keuken en voor het eerst naar de eerste hulp van het St. Joseph's Hospital ging. Een week later was ik thuis alleen maar elke dag slechter geworden, maar ik negeerde de tekenen dat er iets mis was, omdat iedereen me vertelde dat ik beter moest worden. Die volgende dinsdag werd ik weer naar de SEH gebracht, maar deze keer werd ik naar het Boston Children's Hospital gestuurd. Mijn lichaam was volledig gevoelloos vanaf mijn borst naar beneden en ik kon niet lopen. Ik herinner me die dag duidelijk vanwege de nachtmerrie die het in mijn onderbewustzijn presenteert. Ik was er nog maar een paar uur toen ik naar de badkamer ging, ging zitten om te gaan en kon niet meer overeind komen; Ik viel op mijn knieën, de tranen stroomden onwillekeurig over mijn wangen. Ik kon me niet bewegen, ik had geen controle meer, ik was hulpeloos. Het gevoel van angst dat me toen in zijn greep hield, was het krachtigste dat ik ooit eerder heb gevoeld.
Ik verbleef twee weken in Boston Children's, waar ik werd verplaatst van de neurologie-afdeling naar de Intensive Care-afdeling en terug naar de neurologie-afdeling waar ze chirurgisch een centrale lijn in mijn nek implanteerden voor een proces dat ze plasmaferese noemen. Het neurologieteam onder leiding van dokter Gorman vertelde me dat ze misschien nooit de oorzaak zullen achterhalen van deze ziekte die ze acute myelitis transversa noemen, een ontsteking van de grijze en witte stof van het ruggenmerg. Deze tijd van beproeving heeft me veel geleerd: vastberadenheid, dat het oké is om een tijdje boos en verdrietig te zijn, maar dat er innerlijke kracht en geluk in je zit als je er maar genoeg in gelooft, en vooral dat de echte betekenis in het leven is je eigen lijden vergeten en jezelf aan anderen geven.
Mijn naam is Tara Duffy. Het is nu februari 2018 en ik heb nog steeds last van de constante en fluctuerende pijn in de ruggengraat en mijn spastische blaas, evenals cathing. Ik zit in mijn derde schoolweek na bijna 4 maanden vrij te zijn geweest, het grootste deel van mijn laatste jaar op de middelbare school was in een oogwenk voorbij. Ik voel me alleen, afstandelijk, niet in staat om contact te maken met een van mijn vorige vrienden of klasgenoten. Mijn oude leven werd onder me vandaan gestolen en leven met mijn nieuwe leven daagde me uit en dwong me om te groeien op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Maar bij dit alles is in mijn hart en ziel een hernieuwd medeleven ontstaan met degenen die lijden, en een droom om ooit zelf neuroloog te worden in het Boston Children's Hospital. Ik hoop dat ik op een dag in staat zal zijn om de levens van kinderen te redden en er voor hen te zijn, net zoals mijn doktoren en verpleegsters er voor mij zijn.
