Mijn eerste keer terug in de oceaan
Door GG deFiebre
Ik heb altijd van het water gehouden. Toen ik een kind was, bezocht ik mijn grootouders die in Clearwater, Florida woonden, vlak naast de Golf van Mexico. Ik bracht talloze uren door met zwemmen, snorkelen en zeilen in de Golf. Na de diagnose myelitis transversa en verlamd te zijn geworden, leek het water plotseling onbereikbaar. Kort nadat ik het ziekenhuis had verlaten waar ik ruim twee maanden had gelegen, kon ik naar het therapiebad van mijn polikliniek. Ik kwam er snel achter dat mijn lichaam in het water zonk (blijkbaar zinken sommige mensen en sommige mensen drijven). Zwemmen en drijven zou niet meer zo moeiteloos zijn als vroeger. Sinds mijn diagnose in december 2009 was ik een paar keer in zwembaden gaan zwemmen, maar had ik me niet in de oceaan gewaagd of zelfs maar naar het strand geweest. Het leek onmogelijk.
Toen hoorde ik over een organisatie genaamd Het leven gaat verder. Het is begonnen door een surfer die tijdens het surfen een dwarslaesie opliep en daardoor verlamd raakte. Hij bedacht een manier om te gaan surfen na zijn blessure en richtte toen de organisatie op om anderen te laten kennismaken met het plezier van adaptief surfen. Ik markeerde mijn agenda voor de dag en zorgde ervoor dat ik me op tijd registreerde. Op de dag van het evenement arriveerde ik vroeg op Rockaway Beach, Queens, rond 7 uur. Het strand was aangelegd met meerdere vlaggen per team en vrijwilligers hadden matten over het zand gelegd zodat rolstoelen gemakkelijker bij het water konden komen. Elk team bestond uit verschillende watervrijwilligers en surfers. Terwijl ik wachtte tot het surfen zou beginnen, kwam ik mijn koorleraar van de middelbare school tegen! Ik had hem niet meer gezien sinds ik in 30 afstudeerde van de middelbare school. Ik leerde dat hij elk jaar helpt bij het opzetten van het evenement!
Ik wachtte toen op mijn beurt om te surfen. Ik kreeg een reddingsvest en werd overgebracht naar een strandrolstoel. De vrijwilligers zetten me vervolgens op de surfplank en ondersteunden mijn bovenlichaam met een noedel. Een handjevol vrijwilligers pikte me op van de surfplank en droeg me het water in. Toen namen de diepwatervrijwilligers het over en brachten me verder het water in. Het water was koud maar verfrissend, en het riep veel herinneringen op aan zwemmen in de oceaan. Ik werd geraakt door kleine golven zout water en het voelde zo vredig om daar op de surfplank te zitten. De surfers herkenden toen een golf waarop we konden rijden en begonnen achter me te peddelen. Toen we eenmaal de golf hadden gevangen, voelde het alsof we vlogen. Ik was nog nooit eerder gaan surfen, maar ik realiseerde me niet hoe snel je beweegt en hoe moeiteloos het voelt. Dat was totdat ik mezelf plotseling onder water bevond. Het bord was naar voren geklapt en me in het water gesmeten. Gelukkig haalden de vrijwilligers me meteen uit het water en mocht ik nog een paar keer gaan surfen. Het was opwindend!
Life Rolls On laat mensen met een handicap door het hele land surfen, dus ik moedig je aan om hun te bekijken van de om een evenement bij jou in de buurt te vinden!
