Introductie

Hoi! Mijn naam is Ruth Wood en in 2006 was ik gelukkig mijn nieuwe leven aan het uitzoeken toen plotseling alles veranderde. Ik was verhuisd van Stafford in het Verenigd Koninkrijk, waar ik twintig jaar had gewoond, om met mijn zielsverwant te trouwen. We zijn al jaren vrienden en zijn twee jaar eerder getrouwd.

Door de verhuizing heb ik mijn volledige loopbaan als zanger, performer, zangdocent en coach met een eigen studio opgegeven. Maar geleidelijk bouwde ik een nieuwe carrière op, waarbij ik lesgaf bij de muziekafdeling van Worcester op scholen in heel Worcestershire, maar ook werkte ik aan de School of Drama in Birmingham en in een privéclub. Het duurde niet lang of ik was weer fulltime!

In juni 2006 kreeg ik de diagnose coeliakie, een auto-immuunprobleem dat resulteert in een totale intolerantie voor gluten. Ik was mijn hele leven ziek geweest, en dat verklaarde veel. Binnen zes weken voelde ik me geweldig en begon ik voor het eerst aan te komen!

In september van hetzelfde jaar werkte ik in Liverpool aan een project waarbij de toneelscholen betrokken waren, waarbij ik enkele meisjes coachte voor een uitvoering van een fragment uit West Side Story. Ik genoot er enorm van, maar begon me erg moe te voelen en had moeite met lopen. Ik probeerde het te negeren, maar toen ik in de trein naar huis zat, begon ik te voelen dat er iets heel erg mis was. De dag nadat ik thuiskwam, zou ik op de muziekschool gaan werken, maar ik voelde me te moe en ziek om naar binnen te gaan. Ik wist niet dat ik daar nooit meer zou werken.

Binnen een week had ik hevige pijn in mijn linkerbeen, die begon te slepen. Ik ging verschillende keren naar mijn huisarts en ze stuurde me voor röntgenfoto's, denkend dat het waarschijnlijk ischias was. Het ging van kwaad tot erger en mijn man haalde me over om een ​​andere huisarts te proberen. Onbekend voor mij op dat moment, dr. Cheetham specialiseerde zich in neurologische problemen, en toen hij me zag, reageerde hij onmiddellijk. Na een grondig onderzoek vertelde hij me dat hij me doorverwees naar het Queen Elizabeth ziekenhuis in Birmingham voor verder onderzoek. Ik wist dat hij iets vermoedde, maar hij wilde me niet vertellen wat het was en wachtte liever op bevestiging. Binnen enkele uren lag ik op een afdeling te wachten op de eerste van wat meerdere onderzoeken zouden worden.

Mijn pijn en lopen werden erger totdat ik mijn benen niet meer van het bed kon tillen. Ik kon er niet achter komen wat er met me aan de hand was en was doodsbang dat het iets terminaals was. Toen de resultaten binnenkwamen en me werd uitgelegd dat ik transversale myelitis had, was ik echt opgelucht! Ik ging niet dood.

Ik werd gezien door een OT, die me vroeg welke hulp ik thuis nodig zou hebben. Hoe moest ik dat weten? Ik was nog nooit gehandicapt geweest!

Ik lag bijna een maand in het ziekenhuis, waarna ik voor fysiotherapie naar een plaatselijk ziekenhuis werd gestuurd. Dit bestond uit weinig meer dan het drinken van kopjes thee en het kijken naar andere mensen die verschillende oefeningen deden. Na zes weken was zelfs dit afgelopen.

Omdat de ziekenhuizen mijn aantekeningen tussen Birmingham en Worcestershire waren 'verloren', kregen we zes maanden lang geen bezoek van gezondheidswerkers. Gedurende die tijd kreeg ik weer een aanval en verloor ik een tijdlang het gebruik van beide handen. Ik was vastbesloten dat dit niet permanent zou zijn, dus bedacht ik mijn eigen oefeningen om mezelf te helpen.

In de daaropvolgende vijf jaar kreeg ik nog drie aanvallen, één in mijn rug en nog twee in mijn nek. Ik moest mijn carrière opgeven, vechten om mijn ademhaling weer op de rails te krijgen en accepteren dat mijn stem niet meer werkte zoals het zou moeten.

Ik schreef een boek over mijn eerste jaar als gehandicapte, ik publiceerde een dichtbundel; Ik begon met nieuwe hobby's en kreeg beurzen om Neuro-Linguïstisch Programmeren te studeren. Ik sloot me aan bij een nieuwe kerk en vond mijn "centrum", en door dit alles bleef mijn man standvastig en standvastig.

Ik ben weer parttime aan het werk gegaan om mensen te helpen hun dromen waar te maken en naar hun kunnen te zingen, wat een grote beloning is. Ik zing en lees in mijn nieuwe kerk, waar ik zoveel nieuwe vrienden heb. Ik schrijf voor het online TM-magazine, neem deel aan de forums op Facebook en doe er alles aan om mensen bewust te maken van deze vreselijke aandoening. Ik blijf op de hoogte van medisch onderzoek en woon zoveel mogelijk conferenties bij. Ik doe mee aan een creatieve schrijfgroep, maak deel uit van een MS-oefengroep en heb toning ontdekt, wat ik twee keer per week doe. Ik ben uit de rolstoel en gebruik een rollator, hoewel de pijn in mijn benen, handen en armen nog steeds venijnig is.

Ik heb nu de diagnose ernstige artrose in beide heupen gekregen, dus mijn oefeningen zijn absoluut noodzakelijk.

Elke dag ben ik dankbaar dat ik leef, en elke minuut probeer ik ten volle te leven, ondanks deze handicap.

Ik kijk ernaar uit om meer verhalen te delen met alle SRNA-leden, vrienden en volgers van over de vijver!

~ Ruth Hout levert regelmatig bijdragen aan de SRNA-blog. Ruth woont in het VK en kreeg in 2006 de diagnose TM. Ze deelt nu haar persoonlijke verhalen met de SRNA-gemeenschap.