Het leven kan in een paar dagen veranderen

Toen mijn kinderen op school zaten, keerde ik terug om een ​​graduaat in klinisch maatschappelijk werk af te ronden. Mijn opleiding omvatte een stage in het begeleiden van kinderen en werken op een polikliniek in Dallas. Na al het studeren en werken had ik de carrière die ik wilde. Ik opende een privépraktijk in 1994 waar ik het geluk had om met kinderen en gezinnen met veel soorten problemen te kunnen werken. Ik was fysiek in orde en ik maakte lange dagen, maar ik vond het geweldig. Ik ben altijd gezegend met een goede gezondheid en heb gedaan waar ik zin in had. Maar eind 2005 begon ik me moe te voelen, dus ik minderde mijn uren, nam yoga en ging naar een sportschool waar ik trainde en zwom. Ik rustte uit en we maakten wat wandeltochten door de VS

In oktober gingen mijn man en ik op reis naar Colorado, waar ik een virus van de bovenste luchtwegen opliep. Het werd erger en ik ging naar mijn huisarts die me behandelde met een antibioticum dat een allergische reactie veroorzaakte. Dus in mijn gedachten leek het logisch, met het advies van mijn arts, om een ​​griepvaccin te krijgen. Het is niet bekend of een van deze variabelen heeft bijgedragen aan wat mij is overkomen.

Ik kon deze vermoeidheid gewoon niet van me afschudden. Op maart 16, 2006, Ik werkte met een kind in speltherapie en zat op de grond. Mijn benen tintelden alsof ze in slaap waren gevallen. Ik realiseerde me dat ik niet van de vloer kon opstaan. Ik slaagde erin mezelf in een stoel te trekken en naar mijn auto te gaan. Ik had geen gevoel van mijn knieën tot mijn voeten. Het was onwerkelijk om te lopen, wankel en het trottoir niet onder mijn voeten te voelen. Nog geen pijn. Ik ging naar bed en sliep 12 uur, werd toen wakker met een urineweginfectie, rugpijn en het gevoel alsof mijn benen lood waren.

Ik ging naar de SEH van een plaatselijk ziekenhuis, waar ze me onderzochten, een MRI deden en me naar huis stuurden zonder andere diagnose dan een urineweginfectie. Ik had al een afspraak gepland met mijn huisarts voor de volgende maandag. Tegen die tijd liep ik als Frankenstein en de pijn was intens in mijn rug en benen. Beide benen waren gevoelloos en tintelden van mijn voeten tot mijn bekken. Mijn dokter maakte snel een afspraak met een neuroloog, die me onmiddellijk door de SEH van een ander ziekenhuis stuurde met de diagnose idiopathische transverse myelitis, wat betekent dat de oorzaak onbekend was.

Tijdens een verblijf van 7 dagen werd ik door veel verschillende specialisten opgenomen en uitgewerkt. Na talloze onderzoeken, een lumbaalpunctie en MRI's kreeg ik IV-steroïden om ontstekingen te verminderen en pijnstillers. Ik kon korte afstanden lopen met een rollator tegen de tijd dat ik wegging. Dus de reis naar revalidatie begon.

Ik heb nog een paar dagen gewerkt om afscheid te nemen van mijn lieve cliënten en ze door te verwijzen naar een andere clinicus. En sloot toen mijn kantoor. Ik wist dat ik niet kon functioneren in de mentale toestand veroorzaakt door chronische pijn, geheugenverlies, bijwerkingen van medicijnen en depressie. Dit was een enorm verlies, en de eerste van vele door de jaren heen.

Sindsdien ben ik niet veel verder gekomen dan dit stadium. Ik probeer te oefenen omdat ik weet dat het TM-patiënten helpt, maar ik heb zoveel pijn dat het beperkt wat ik kan doen. Ik heb gemerkt dat wateraerobics minder stressvol is. Proberen een positieve houding te behouden is zowel een uitdaging als een must voor revalidatie. Het is ook een geschenk voor degenen die om ons geven. Depressie is een groot onderdeel van deze ziekte; voor mij kan het worden omschreven als overdreven afgestemd zijn op mijn lichaam vanwege pijn en stress, terwijl ik mentaal en emotioneel losgekoppeld ben vanwege medicijnen en de schade aan mijn ruggenmerg op T-11. Het is moeilijk om meelevend te zijn met de behoeften van anderen als je intern zo gefocust bent. Dus heb ik de neiging om anderen af ​​te wijzen vanwege concentratie- en geheugenproblemen. Ik heb vrienden verloren die het niet begrijpen. Collega's hebben gezegd dat dit psychosomatisch of op stress gebaseerd kan zijn. Als professional in de geestelijke gezondheidszorg begrijp ik hun standpunt. Ze kijken door het verkeerde uiteinde van de verrekijker.

De strijd voor mij was en blijft dat er geen remedie is. Mijn neuroloog vertelt me: "De schade is aangericht, we moeten alleen de symptomen beheersen". Ik kan niet accepteren dat mijn leven onherroepelijk is veranderd en dat er niets aan te doen is. Ik blijf hopen dat er een therapie zal zijn die de schade aan het ruggenmerg zal helpen ongedaan maken en dat iedereen die het "nieuwe normaal" onder ogen heeft moeten zien, weer normaal zal zijn. In de tussentijd kunnen we elkaar onze ervaringen en compassie aanbieden die horen bij het intiem kennen van TM. Ik heb verschillende TM'ers ontmoet die zeer vergelijkbare verhalen delen. Het helpt echt om te weten dat je niet de enige bent.

~ Kelly McCurdy