Mijn reis van de rolstoel naar het weer gebruiken van mijn benen
Door Noshaba Malik, 21, Pakistan
Het was een mooie ochtend op 12 juli 2010. Ik was in 11th Ik liep met mijn vriend door onze universiteitsgang toen ik plotseling hevige pijn in mijn rug voelde. De pijn was vreselijk. Ik ging naar het toilet van de universiteit en nam Panadol (paracetamol) en rustte een uur. Na een uur probeerde ik op te staan, maar mijn onderste ledematen reageerden niet meer. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en gediagnosticeerd met transverse myelitis. De dokter gaf me steroïden als eerste behandeling.
Ik was vanaf de buik verlamd en had ook gevoelloosheid. Ik begon binnen 2 maanden na mijn diagnose te lopen vanwege de medicatie die ik kreeg, fysiotherapie en goede zorg door mijn familie. Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde om voor het eerst op mijn voeten te staan na een verlamming. Het was alsof ik weer een baby was, leren lopen, stappen zetten. Ik begon naar de universiteit te gaan en vervolgde mijn studie, maar ik heb nog steeds wat problemen met TM. Ik kan niet snel lopen, ik kan niet rennen en ik heb ook problemen om mijn blaas onder controle te houden. Ik gebruik nog steeds medicijnen, maar de gevoelloosheid in mijn onderste ledematen en mijn urine-incontinentie worden niet beter.
Ik ben geslaagd voor mijn 12th behaalde met vlag en wimpel mijn diploma en kwam in de fysiotherapie terecht, en ik volg een doctoraat in de fysiotherapie. Ik neem mijn hinkende been en mijn ongecontroleerde blaas mee. Ik ga elke dag uit, ik ga naar de universiteit, bezoek mijn vrienden en ga winkelen. Ik heb het gevoel dat als ik mensen passeer, ze me aankijken en dan tegen elkaar fluisteren, maar dat kan me niet schelen. Ik weet dat ik moet worstelen, ik moet hard studeren en ik moet een goede baan krijgen.
Ik wil een boodschap overbrengen aan mensen met een handicap: ''beperk je niet tot de vier muren van je huis, kom naar buiten en schitter.'' Ik wil ook een boodschap overbrengen aan alle valide mensen: ''Gehandicapten mensen hebben je geld of aandacht niet nodig, we willen je respect.''
