pacing

Je zou denken dat ik na bijna zeven jaar erin geslaagd zou zijn om het feit te absorberen dat ik mezelf elke dag moet "tempo" om ervoor te zorgen dat mijn energieniveau niet in één klap opraakt. Maar op de een of andere manier lijkt de boodschap niet te zijn aangekomen.

Neem vorige week - een goed voorbeeld. Zondag had ik een onverwacht genoegen, toen mijn zoon contact opnam om te zeggen dat hij me kwam opzoeken en mee uit eten zou nemen - het was Moederdag. Verstandig (zoals ik het zag) belde ik mijn excuses aan mijn vriend in de kerk, met wie ik zou zingen, zodat ik lekker kon uitrusten. Dus wat heb ik gedaan?

Het was niet rusten! Ik haastte me om af te ruimen, op te ruimen en de vaatwasser in te laden (niet dat mijn zoon het zou merken), en stuurde hem toen een sms om te zeggen dat hij, aangezien ik niet naar de kerk ging, niet eerder langskwam? Resultaat – veel langer met mijn zoon, maar geen rust.

Wat niet zo erg zou zijn geweest, maar ik had al afgesproken om meer dan 60 mijl te rijden om mijn ouders te zien, want het was Moederdag. Dus belde ik ze - om te zeggen dat ik later zou aankomen dan ik had verwacht, en bleef toen ik daar aankwam langer, dus tegen de tijd dat ik thuiskwam, was ik uitgeput.

Zo komen we bij vorige week. Ik had afgesproken om mijn dochter halverwege te ontmoeten, ongeveer 34 kilometer van ons allemaal. Omdat ik zo moe was, kwam ik te laat - sms'te haar - ze maakte een speciale reis, dus uiteindelijk reed ik bijna 60 mijl om haar te zien. Omdat ik zo dicht bij de plek was waar mijn zoon en schoondochter wonen, leek het logisch om de rest van de weg te gaan om mijn kleinkinderen te zien - dus begon ik pas veel later naar huis te rijden dan ik van plan was, een reis , wat nu dichter bij 70 mijl was dan de oorspronkelijke 34.

Halverwege thuis begon ik me erg ziek te voelen, wat ik heb ontdekt dat betekent dat ik echt heel erg moe word. Ik hoefde al die extra dingen niet te doen, maar ik vergat dat ik het niet meer kan.

Morgen – nou, ik heb afgesproken om te helpen in de kerk, daarna moet ik gaan winkelen……………………..!

~ Ruth Hout levert regelmatig bijdragen aan de SRNA-blog. Ruth woont in het VK en kreeg in 2006 de diagnose TM. Ze deelt nu haar persoonlijke verhalen met de SRNA-gemeenschap.

Fotocredit: Roberta Pesce