SRNA Care Sokken: Remembering His Sitte
Door Sandy Siegel, President en oprichter van SRNA
Nancy en ik gingen met ons gezin naar een boerderij om appels en pompoenen te plukken voor Halloween. Op een bewolkte en koele zondagmorgen in de herfst reden we naar de boerderij, ongeveer een halfuur van huis. We reden apart om sociale afstand te bewaren, en we droegen maskers in de appelboomgaard en pompoenvelden. We zijn dankbaar dat we bij familie zijn, ook al kunnen we ze niet knuffelen.
Toen we uit onze auto's stapten en richting de boomgaard reden, zag ik dat Leo zijn zorgsokken aan had. Als je de sokken niet kent, SRNA heeft deze in 2018 gemaakt als een bewustwordings- en fondsenwervingsprogramma. Iedereen in mijn familie heeft zorgsokken.
Onze kleinkinderen heetten Pauline, zitten. Dit is Libanees voor oma. Van alle kleinkinderen was Leo het dichtst bij zijn Sitte, en hij heeft de levendigste herinneringen aan haar. Stella heeft herinneringen, maar ze was erg jong toen Pauline stierf.
We brachten zoveel meer tijd door met Leo en Stella dan met onze kleinzonen in Cleveland. Vroeger woonden we op nog geen vijf minuten rijden van hen. Ze zijn verhuisd en nu is het tien minuten rijden. We hebben regelmatig op de kinderen gepast voor David en Kat. Pauline bracht uren door met spelen met de kinderen op de grond, ze voorlezen, ze in bad doen en eten geven.
Leo was zich er terdege van bewust dat zijn Sitte dat was anders. Het brak haar hart dat ze niet door het huis kon lopen terwijl ze ze vasthield en niet met ze kon dansen. Sitte hield van dansen. Ze begrepen dat Kazu niet zomaar een hond was, zoals hun Luchiana. Ze zagen Kazu dingen voor hun Sitte van de vloer oprapen, deuren openen, dingen dragen en de was uit de droger halen. Ze wisten dat Kazu een heel speciaal soort hond was. Toen we de walk-run-and-roll-bewustmakingsevenementen in Columbus hadden, waren de kinderen er altijd om mee te doen. Ze begrepen het werk dat we deden en waarom we het deden.
Als we in de dierentuin of in een park waren, reed hun Sitte rond op haar scooter of zat ze in haar rolstoel. Leo en Stella reden vaak rond op schoot bij hun Sitte. We noemden haar apparaten, de Sitte-mobielen.
Op een mooie zondagochtend in de zomer vlak voordat Pauline stierf, gingen we naar een park vlakbij ons huis. De kinderen deden hun schoenen uit en waadden in een kreek en hadden zo'n leuke tijd. Hun Sitte slaagde erin om met hen de kreek in te gaan. Die plaats staat nu in onze familie bekend als Sitte's Creek.
Leo is een heel gevoelig persoon. Hij is zich zeer bewust van het verdriet van zijn Zadie. (Zadie noemen mijn kleinkinderen me en is Jiddisch voor grootvader.) Ik ga naar het kerkhof tijdens vakanties en speciale gelegenheden, en de kinderen gaan soms met me mee. Ze hebben het verdriet van hun Zadie gezien.
Pauline vond het heerlijk om bij deze kinderen te zijn, meer dan wat dan ook in haar leven. Ongeacht hoe ze zich voelde, als ons werd gevraagd om tijd met hen door te brengen, nam ze opgewonden elke uitnodiging aan. De kinderen delen werd ons favoriete ding. Nadat Pauline stierf, werd het moeilijk voor mij om bij de kinderen te zijn, omdat haar afwezigheid het meest pijnlijk was terwijl ik bij hen was. Het is vandaag gemakkelijker voor mij, maar dat verdriet is er altijd. De kinderen kunnen het voelen.
Als Leo die zorgsokken aantrekt, denkt hij aan zijn Sitte. Hij eert haar nagedachtenis en hij opent zijn hart voor zijn Zadie; zulke grote gedachten en gevoelens van een mooie kleine jongen die een paar speciale sokken draagt.
Haar nagedachtenis zou tot zegen moeten zijn. Ana Hubik, Sitte.
Als je samen met Leo de nagedachtenis van Sitte wil eren en de tientallen jaren van werk wil erkennen dat ze voor de Siegel Rare Neuroimmune Association heeft gedaan, kun je een donatie doen aan SRNA en een paar zorgsokken ontvangen. Dit doen is een mitswa.
Doneer $ 25 of meer met behulp van dit formulier, en je krijgt van SRNA een paar zorgsokken als bedankje! (Alleen geldig in de Verenigde Staten.)
