Tijd - Reflecties

Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over tijd - of beter gezegd, onze individuele concepten van het verstrijken van de tijd.

Voor mijn eerste TM-aanval had ik een erg volle werkweek. Ik ben opgegroeid in een huishouden met beide ouders die fulltime werkten en met name mijn moeder maakte lange dagen met twee banen. Ze had haar eigen commerciële school, die 's avonds en op zaterdag open was, en overdag gaf ze les op een plaatselijke school. Later, tijdens de recessie, toen de handelsschool sloot en terugkeerde naar (ons) huis, begon ze te werken als fulltime docent. Dit was het patroon waaraan ik gewend was, en na de universiteit volgde ik het zonder enige echte bewuste beslissing.

Mijn dagen en avonden waren vol. Ik reisde tussen verschillende scholen, hogescholen en particuliere huizen, en nam ook deel aan repetities voor verschillende soorten producties. Als beroepszangeres en zangleraar was het een lonend maar vaak vermoeiend bestaan.

ATM – Na TM bevond ik me in wat ik zag als een soort vacuüm. Dagen, zelfs weken, waren snel voorbij gegaan in mijn vorige bestaan, maar plotseling waren er niet alleen dagen om te vullen, maar ook minuten en zelfs – horror – seconden! Ze sleepten zich voort terwijl ik hele dagen bezig was met dingen waar ik eerder geen aandacht aan had besteed – zogenaamde basishandelingen zoals tandenpoetsen, mijn haar kammen, mezelf door het huis slepen. Zelfs het gebruik van de computer was niet langer een snelle taak. Mijn typevaardigheid was verdwenen met mijn tastzin en ik moest nu letterlijk naar het toetsenbord kijken om te zien waar de letters waren.

Ik ben nu zes, bijna zeven jaar verder op de TM-lijn en na nog eens vier aanvallen heb ik ontdekt dat verveling mijn grootste probleem is. Mijn geest is langzamer, deels door de medicatie maar ook door niet-stimulatie. Gisteravond was ik verwikkeld in een gesprek over vrije wil met mijn schoonzoon, en hoewel ik het verfrissend uitdagend vond, was ik achteraf uitgeput.

Vorige week logeerden onze twee zevenjarige tweelingkleinkinderen bij ons. Mijn kleinzoon is erg intelligent en fysiek erg snel; het was moeilijk om hem bij te houden. Voor zijn kwieke karakter, een periode van vijf minuten zonder enige uitdagende activiteit liet hem een ​​frons achter en "Ik verveel me" rinkelend op zijn lippen!

Ik keek naar hem en glimlachte.

~ Ruth Hout levert regelmatig bijdragen aan de SRNA-blog. Ruth woont in het VK en kreeg in 2006 de diagnose TM. Ze deelt nu haar persoonlijke verhalen met de SRNA-gemeenschap.