TM-getuigenis
Door Joey Butler
In november 2016 kreeg ik de diagnose transverse myelitis, een neurologische aandoening waardoor ik een week lang verlamd was en het enkele maanden duurde voordat ik weer functioneel was. Ik moest intramurale fysiotherapie ondergaan, poliklinische fysiotherapie en verliet het ziekenhuis met een lijst met medicijnen die ik de rest van mijn leven zou kunnen gebruiken. Ik moest opnieuw leren lopen en me aanpassen aan zenuwpijn die constant was en erger werd als ik iets actiefs deed. Vanwege deze veranderingen in mijn leven en gezondheid, kwam ik meer aan en werd ik hopeloos dat ik het ooit zou kunnen verliezen, omdat ik niet zonder pijn kon trainen. Sindsdien raakte ik in een depressie en worstelde ik met zoveel verschillende aspecten van het leven in het algemeen.
Toen, in april 2017, veranderde het allemaal. Er klikte iets en ik besloot dat ik TM niet langer mijn leven zou laten beheersen, dat het me niet meer zou vertragen en mijn gezin zou vernietigen. Dus besloot ik dat het tijd was om op te staan en in beweging te komen, het was tijd om op te staan en het gewicht dat ik had opgedaan te verliezen. Dus ik vond een plaatselijke sportschool en sloot me aan. Lid worden van een sportschool met TM is een eng voorstel. Wanneer je de zenuwpijn, de zwakte en de onzekerheden van hoe je loopt combineert, staat dat allemaal gelijk aan een grote hoeveelheid angst. Er zijn zoveel verschillende redenen voor een persoon met TM om niet naar een sportschool te gaan, maar ik besloot om al die angst achter me te laten en aan het werk te gaan.
Toen ik mezelf woog in april 2017 woog ik een krankzinnige 325 lbs. Dit was verreweg het grootste aantal dat ik ooit op de schaal had gezien, wat bijdroeg aan de depressie en angst. Dit was het moment waarop het allemaal voor mij veranderde, en achterover leunen en mezelf letterlijk een cheeseburger tegelijk doden, zou geen optie meer zijn.
Aan iedereen die TM heeft en aan lichaamsbeweging denkt (praat eerst met uw arts), raad ik u ten zeerste aan om gewoon voorbij de angst te kijken en in te stappen en te bewegen. Begin klein en bouw dan op. Het kostte me ongeveer een maand voordat ik me voldoende op mijn gemak voelde om foto's van mijn vorderingen te posten. Snel daarna begonnen mensen me te vertellen hoe inspirerend het was. Mensen begonnen me te vertellen hoe geweldig het was om me in de sportschool te zien en te zien bewegen. Toen drong het tot me door – als het doorzetten van de zenuwpijn, het doorzetten van de uitputting, als het doorzetten van al die angst slechts één persoon zal helpen op te staan en in beweging te komen, dan is het het allemaal waard.
