abdij

Eind september vierde ik mijn 10-jarig jubileum. Het is 10 jaar geleden dat bij mij de diagnose transverse myelitis werd gesteld. Sommige mensen vinden het gek dat we het begin van mijn TM vieren, maar mijn moeder zegt altijd dat het een tijd is om te vieren, omdat de afgelopen 10 jaar bewijzen dat ons gezin alles aankan!

Ik kreeg TM toen ik vier jaar oud was. Ik herinner me heel weinig van wat er toen gebeurde, maar mijn ouders hebben veel details ingevuld. Ik viel op de kleuterschool, dus mijn ouders brachten me naar de dokter, die ons gezin de volgende week op een pad van verschillende diagnoses leidde, voordat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Nadat de diagnose TM was gesteld, was ik vanaf mijn borst verlamd en kon ik mijn armen en handen minimaal gebruiken. Toen ik werd ontslagen, was het gebruik van mijn armen en handen volledig teruggekeerd, maar ik had geen enkel gebruik van mijn benen. Momenteel heb ik ongeveer 60-70% van het "normale" gebruik van mijn rechterbeen, maar mijn linkerbeen werkt helemaal niet. Ik gebruik onderarmkrukken om te lopen.

Mijn ouders vertellen hoe ze vaak werden beoordeeld omdat ze me alles lieten doen wat mijn twee broers moesten doen. Ze vertroetelden me nooit (hoewel mijn vader me elke avond naar bed droeg!), en lieten me uitzoeken hoe ik me aan verschillende situaties moest aanpassen. We hebben ook geleerd om te proberen humor te vinden in het dagelijks leven. We hebben geleerd dat het gemakkelijker is om te lachen om uitdagende situaties dan om erover te praten. Vorig jaar waren we bijvoorbeeld in New York City aan het rondlopen toen ik besloot met mijn rolstoel over een stoeprand te springen, precies zoals mijn rolstoelverkoper me dat had geleerd. Ik dacht dat ik hier een expert in was omdat ik het eerder had gedaan. Ik rolde naar de stoeprand en draaide me om. Mijn ouders en broers lachten alleen maar en zeiden: "Hoe lang denk je dat het duurt voordat ze weer opstaat?" Ze haastten zich niet naar me toe omdat ze wisten dat ik zelf kon opstaan, maar het zorgde ervoor dat zelfs sommige New Yorkers ons raar aankeken terwijl ze me uitlachten. Ik rolde mezelf weer op en we waren onderweg ... lachend terwijl we de straat afliepen.

Het hebben van TM heeft mij en mijn familie kansen gebracht die we anders niet hadden gehad. Toen ik een jaar of zes was, ging mijn familie voor het eerst naar het familiekamp voor transversale myelitis. Toen we daar waren, hebben we veel verschillende mensen ontmoet die we in de loop der jaren hebben gezien, en met veel van hen hebben we nog steeds contact via sociale media. In het Victory Junction Gang Camp in North Carolina was boogschieten een van onze favoriete bezigheden. We zijn in de loop der jaren naar een paar andere SRNA-familiekampen geweest, waaronder in het Center for Courageous Kids in Kentucky. De herinneringen aan elk van deze kampen zullen een leven lang meegaan.

Ik besloot om lid te worden van het Bowling Green Gators Swim Team toen ik negen was en begon deel te nemen aan "typische" zwemwedstrijden en zwemwedstrijden voor gehandicapten. Zwemmen was een sport waaraan ik kon deelnemen, om mezelf elke keer dat ik zwom te verbeteren. Vorig jaar sloot ik me aan bij het atletiekteam van mijn middelbare school en deed ik mee aan het schieten en discuswerpen, waarbij ik een werpstoel gebruikte om deel te nemen. De afgelopen vier jaar heb ik deelgenomen aan de National Junior Disability Championships (NJDC) in boogschieten, zwemmen, veldevenementen en powerlifting. Tijdens deze evenementen heb ik veel nieuwe vrienden ontmoet met wie ik ernaar uit kijk om elk jaar tegen te strijden en met wie ik omga. Mijn doel op lange termijn is om deel te nemen aan de Paralympische Spelen van Tokio in 2020 in zwemmen.

Veel mensen zeggen dat ik een inspiratie voor hen ben, maar de realiteit is dat ik competitief ben en weiger te horen dat ik iets niet kan vanwege mijn handicap. Hoewel ik wou dat ik normaal kon zijn, heeft TM me veel kansen gegeven en me geweldige mensen laten ontmoeten.

Abby Gas

ONTMOET ONZE ANDERE HOOPAMBASSADEURS