Amarnath

Na met British Oxygen en Linde te hebben gewerkt, wist ik hoe cruciaal zuurstof is in de patiëntenzorg in ziekenhuizen. Maar die noodlottige dag in het Hinduja-ziekenhuis in Mumbai, India, verslikte ik me in zuurstof tijdens een langdurige MRI-scan. De volgende ochtend vroeg Dr. Asok Iyer vertelde me dat mijn diagnose Transverse Myelitis (TM) was. Op dat moment zag ik de dood, maar vertelde de Dr. dat ik nog steeds die 0.0005% van de minder dan 0.001 overlevingskansen zou nemen en bidden. Ik onderging verschillende medische tests en beoordelingen, waaronder elektrische schoktesten, en werd geïnformeerd over de ernstige toestand waarin ik verkeerde.

Ik had hevige pijn in mijn ruggengraat die ik de vorige nacht niet kon verdragen. Het is nu moeilijk te geloven dat ik niet kon lopen en naar de eerste hulp werd gesleept. Er werd een behoorlijk grote hoeveelheid urine uit mijn blaas verwijderd, aangezien ik bijna 16 uur niet heb geplast. Ik werd gecatheteriseerd. Ik had geen controle over mijn benen en de sensorische tests wezen op vertraagde reacties. Ik zat in de val. Mijn vrouw en anderen baden. Ik bad zonder tranen in mijn ogen. Wat konden we anders doen als de situatie niet beïnvloed kon worden door iets anders dan steroïde-injecties en de zorg van Dr. Asok?

Hoop is en hoop zal de leidende factor zijn voor de mens. Gebeden genezen. Eindeloze geesten en harten moeten ook hebben gebeden. Wonderen gebeuren.

Na 23 dagen kon ik mijn linkerbeen bijna enkele centimeters van het bed optillen. De fysiotherapie is gestart. Later kon ik naar voren stappen, niet opzij, en het was onmogelijk om achteruit te stappen. Ik gebruikte nog steeds een katheter. Het aantal bezoekers nam af, maar mijn hoop en die van mijn familie bleef bestaan terwijl ik bleef lachen met gebeden.

Volgens de dokter ging het beter met me. Op een dag zat er een duif op het raam op de dertiende verdieping van het ziekenhuis, keek me aan en vloog weg. Vrijheid is belangrijk. Ik voelde dat ik moest gaan, de kamer moest verlaten en plaats moest maken voor een andere patiënt. De dokter was het daarmee eens omdat hij waarschijnlijk wist dat ik het zou overleven.

Ik stond op mijn benen. Op mijn benen, zoals mijn moeder me leerde toen ik een kind was, stevig op de grond, in vertrouwen. Al degenen die door dergelijke trauma's en spanningen worden getroffen, hebben medische wetenschap nodig om vooruitgang te boeken, samen met vurige gebeden.

Dat was dertien jaar geleden. Ik dank iedereen die me heeft laten lopen en mijn verhaal heeft laten vertellen. Terwijl ik in een zwembad aan het zwemmen was, vroeg een vriend waarom ik niet aan de lange kant van het zwembad zwom. Ik vertelde hem mijn verhaal dat ik de diagnose TM kreeg en dat ik aan het herstellen was. Niet lang daarna belde hij; zijn familielid met vergelijkbare symptomen werd naar de dokter gebracht en ook zij overleefde.

Deze notitie is voor jou: hoop is een remedie. Gebeden die ziekenhuisafdelingen maken, zijn beter dan tranen.

Amarnath Pallath

ONTMOET ONZE ANDERE HOOPAMBASSADEURS