Hoei Tran

In februari 2015 werd ik onverwachts met spoed naar de afdeling spoedeisende hulp van UC San Diego gebracht nadat ik tekenen van een veranderde mentale toestand vertoonde. De volgende maand werd ik overgevlogen naar een medisch centrum dichter bij mijn geboorteplaats in Santa Clara voor het spenen van de beademing en revalidatie. De herinneringen zijn nog helder en duidelijk toen ik wakker werd uit mijn medisch veroorzaakte coma. Toen mij werd verteld dat ik de diagnose acute gedissemineerde encefalomyelitis (ADEM) had, een zeldzame neurologische aandoening, veranderde mijn kijk op het leven dat voor me lag volledig. Mijn droom om ooit dokter te worden leek onmogelijk en spatte uiteen toen ik patiënt was.

Ik bevond me op een heel donkere plek in mijn leven, niet wetend of herstel mogelijk was en, zo ja, wat het zou inhouden. Ik was absoluut gefrustreerd dat ik uitgebreide therapieën moest ondergaan naast het dagelijkse gebruik van Keppra, een anti-epilepticum. Het zien van de enorme liefde en toewijding van de zorgverleners en mijn familie zette me er echter toe aan om mijn uiterste best te doen om te voldoen aan alles wat nodig was om me beter te maken. Gelukkig werd ik, gezien mijn snelle herstel, eind mei ontslagen naar het huis van mijn oudere zus voor verdere uitgebreide therapieën via Rapid Without Walls®. Ik heb mijn logopedie eind oktober met succes afgerond terwijl ik me tegelijkertijd inschreef voor een cursus aan de community college. Ik was overmand door vreugde en voelde me zo gezegend toen ik afgelopen januari eindelijk werd goedgekeurd om terug te keren naar UC San Diego om mijn bachelordiploma in volksgezondheid af te ronden. Mijn leven leek in een stroomversnelling te zijn gekomen in een goede richting.

Ik ben afgelopen juni officieel afgestudeerd en ben toen begonnen met het post-baccalaureaatprogramma via de UC Davis School of Medicine. Elke dag voel ik me ongelooflijk dankbaar omringd te zijn door onvoorstelbaar slimme, ondersteunende en inspirerende mensen die geloven in mijn potentieel om dokter te worden. Ze zijn mijn familie weg van huis. Er zijn niet genoeg woorden om uit te drukken hoe dankbaar ik ben voor iedereen en alles wat er is gebeurd om me te brengen waar ik nu ben. Het moeilijkste aan leven met een zeldzame neuro-immuunziekte is voor mij de onzichtbaarheid ervan. Hoewel ik het geluk had om weer naar school te gaan, stond ik nog steeds voor aanzienlijke academische en emotionele uitdagingen waardoor ik contact moest opnemen met het centrum voor studentenbeperkingen voor passende accommodatie en een adviesbureau voor extra hulp. Ik realiseer me ook dat de stress van kritieke ziekte voor familie net zo groot is als voor patiënten. Aangezien ik momenteel een voltijdstudent ben die uren van huis woon, realiseer ik me hoe belangrijk het is om mijn gezin zo vaak mogelijk op de hoogte te houden. Mijn huidige doelen, naast goed presteren op school, zijn om minder vaak naar Starbucks (mijn guilty pleasure) te gaan, meer fysiek actief te zijn buitenshuis, en vooral om mijn unieke reis zichtbaarder te maken voor anderen binnen de gemeenschap om degenen die gaan door wat ik deed.

Hoei Tran

ONTMOET ONZE ANDERE HOOPAMBASSADEURS