Ik ben Bill Seery en ik heb een verhaal te vertellen
Op juli 15th, 2011, raakte ik verlamd van boven mijn borstgebied (dat is het T4-gebied van de wervelkolom) tot aan mijn voeten. Binnen enkele minuten ging ik van een gelukkig en gezond persoon naar een dwarslaesie die elk moment dreigde te stoppen met ademen, hoewel er nooit sprake was van kortademigheid of bewustzijnsverlies. Vlak voor het "evenement" reed ik om een afhaaldiner op te halen en voelde ik een plotselinge scherpte op mijn linkerschouderblad. Geleidelijk aan werden mijn benen licht en zwak en werd mijn gang wankel. Ik bereikte het huis van een vriend, ging zitten en ontdekte dat ik geen gevoel of controle meer had over mijn lichaam. Ik voelde niets. Helemaal niets. Niets werkte zoals voorheen. Eerlijk gezegd stelde ik me voor dat het zo zou voelen als ik tot aan mijn borst in het zand zou worden begraven. Ik realiseerde me dat ik terug naar binnen moest, dus ik viel op mijn knieën en gebruikte mijn armen om mezelf de woonkamer in te slepen. Er werd contact opgenomen met 911 en het ambulancepersoneel arriveerde. Ik zal nooit de blik op de gezichten van de paramedici vergeten toen ze me porden en porden met hun assortiment scherpe voorwerpen - die ik allemaal niet kon voelen.
Na meer dan 2 dagen op de intensive care en nog eens 10 dagen van een batterij bloedkweken, testen, MRI's, MRA's, CAT-scans, röntgenfoto's en ruggenprikken, werd vastgesteld dat ik een aandoening had opgelopen die ongeveer 1 op de een miljoen mensen (voornamelijk jongvolwassenen) per jaar en er is geen remedie bekend. Ik kreeg de diagnose acute idiopathische transverse myelitis (ATM). Gebruikmakend van mijn uitgebreide medische achtergrond (ha) kwam ik er nauwkeurig achter dat wat ik had slecht/ernstig (acuut) was, dat er geen aanwijzingen waren hoe ik het had verkregen (idiopathisch) en dat het het ruggenmerg had gekruist (transversaal). als MS en Guillain-Barré-syndroom werden rondgezworven. Alles wat ik wist was dat mijn lichaam een langzame transformatie was begonnen van verlamming naar ongelooflijke ondragelijke niveaus van pijn en ultragevoeligheid in mijn onderste ledematen. Ik kwam er al snel achter dat dit echt een neurologische aanval op mijn lichaam was die zowat alles aantastte. Ik ontdekte dat bij veel verwondingen en ziekten waarbij het zenuwstelsel betrokken is, zoals bij een beroerte of hersenletsel, het beschadigde gebied kan herstellen, zij het op een veel langzamere manier dan een gebroken bot of letsel aan zacht weefsel. Ook al werd bij mij een aandoening vastgesteld waarvoor geen bekende oorzaak of genezing bekend was, ik ging met volle kracht vooruit om te profiteren van wat ik 'Gods kleine maas in de wet' zou noemen.
TM is geen specifieke verwonding of ziekte, maar het is een poging van het immuunsysteem van het lichaam om een toxine of virus dat ons lichaam bedreigt te bestrijden en te vernietigen, met als resultaat dat het lichaam zelf wordt beschadigd. In mijn geval werd er nooit officieel een oorzaak vastgesteld, hoewel ik aan de medische staf had gemeld dat ik 13 dagen eerder een spinnenbeet op mijn elleboog had gehad die erg ontstoken en erg pijnlijk was en leek te zijn geïnfecteerd in het gebied rond mijn elleboog. 12 dagen later raakte ik verlamd.
Wat de oorspronkelijke oorzaak ook was, het had een ontsteking in mijn ruggenmerg veroorzaakt. In feite waren het T4-gedeelte van mijn ruggengraat (bovenste ribbenkast) en het L3-gebied beschadigd geraakt. Als de schade een stuk hoger was ontstaan, had ik niet meer zelfstandig kunnen ademen. Dit sloot effectief alle neurale impulsen tussen het zenuwstelsel van mijn lichaam en mijn onderste ledematen af, waardoor ik werd a verlamd binnen enkele minuten.
Ik herinner me levendig dat ik tientallen MRI's heb gehad, waardoor de doktoren het beschadigde gebied konden zien. Er is geen nacht voorbijgegaan zonder die mysterieuze witachtige vlek te zien en manieren te bedenken om hem te verslaan. Ik maakte gebruik van Gods kleine maas in de wet en begon te trainen in elk verpleeghuis en elke therapeutische instelling die mijn verzekering accepteerde (5 verpleeghuizen, één fysieke revalidatiecentrum en vier ziekenhuizen) om mijn lichaam sterk en gezond te houden. Ik heb nooit een dag therapie gemist. Ik stemde er ook mee in om een pomp in de buurt van mijn maag te laten installeren, zodat medicatie voor spierontspanning effectiever rechtstreeks in mijn ruggengraat kon worden gedistribueerd. De eerste werkte niet goed en de tweede veroorzaakte een ernstige septische infectie waarvoor ziekenhuisopname en een maand intraveneuze antibiotica nodig waren. Alles werkt goed vandaag.
19 maanden later heb ik het meeste gevoel in mijn benen teruggekregen, ik heb mijn eigen appartement en mijn persoonlijke therapeut en assistenten die een godsgeschenk zijn geweest. Hoewel ik in een rolstoel zit, blijf ik kracht herwinnen en kan ik nu lopen met beensteunen en een rollator. Ik kan al mijn spieren voelen en jij zult de eerste zijn die op de hoogte is van mijn volgende grote stap (bedoelde woordspeling).
Er gaat geen moment voorbij dat ik God niet dank voor het geschenk dat hij me heeft gegeven. Ik prijs mezelf gelukkig en ik werk aan tal van interessante dingen; Ik ben de groepsondersteuningsvertegenwoordiger voor het metrogebied van New York voor SRNA. Ik ben ook bezig met het starten van een kleine onderneming (Northern Capabilities, LLC) die producten zou ontwerpen en vervaardigen om mensen meer onafhankelijkheid te geven, zoals onder andere glijplanken, beenheffers en reik-/grijpstokken. Ik werk ook samen met mijn wetgevende macht om bewustzijn te creëren voor Transverse Myelitis Day in de staat New York, dat is 6 junith.
Ik beloof dat ik mijn ervaring zal gebruiken om anderen in een vergelijkbare situatie te onderwijzen en te helpen. Ik kan alleen maar hopen dat je, terwijl je dit leest, de tijd neemt om jezelf toe te staan de gaven die overal om je heen zijn te waarderen en de onbaatzuchtigheid in anderen te waarderen. Diep van binnen hebben we allemaal een inherent verlangen om altruïstisch te zijn!
Bedankt en God zegene.
“Het is moeilijk om boos te blijven als er zoveel moois in de wereld is. Soms heb ik het gevoel dat ik alles tegelijk zie, en het is te veel, mijn hart vult zich als een ballon die op het punt staat te barsten... als regen door me heen en ik kan niets anders voelen dan dankbaarheid voor elk moment van mijn stomme leventje... Je hebt geen idee waar ik het over heb, dat weet ik zeker. Maar maak je geen zorgen… ooit zal je dat wel doen.”
Lester Burnham van American Beauty
