Sarah Todd

Met mijn haar in een vlecht, een glimlach op mijn gezicht en de dans in mijn hart en geest, vloog ik over het podium, genietend van het opwindende gevoel te doen waar ik het meest van hield, ballet. Optreden voor publiek heeft altijd iets speciaals voor mij gehad, maar deze keer was het anders. In tegenstelling tot de tientallen andere keren dat ik had opgetreden, had ik deze keer een dwarslaesie, maar dat was het enige verschil met de andere keren - er was nog steeds een glimlach op mijn gezicht, ik deed mijn uiterste best en ik was echt gelukkig. Al deze dingen waren waar tijdens mijn balletles op 19 april 2010, toen ik heel plotseling een ondragelijke hoofdpijn kreeg en gedwongen werd de les te verlaten. Voordat ik de studio verliet, werkten mijn armen en handen niet - ze raakten verlamd. Binnen 16 uur was ik vanaf mijn nek verlamd - een quadriplegie.

Myelitis transversa was niet langer een mysterieuze diagnose waar ik nog nooit van had gehoord; Myelitis transversa was iets dat ik probeerde te overwinnen. Omdat ik pas acht jaar oud was, was ik natuurlijk bang, maar besefte ik de ernst van de situatie niet. Ik wist dat ik weer zou kunnen lopen als ik mijn grote teen bewoog. Mijn bovenlichaam was echter een ander verhaal: mijn rechterhand werkte maar een klein beetje, mijn linkerhand was verlamd en mijn armen werkten maar een klein beetje.

Het gezegde luidt meestal: "alles gebeurt met een reden', maar ik verander dat graag in 'meeste dingen gebeurt met een reden', simpelweg omdat er elke dag te veel slechte dingen gebeuren voor 'alles gebeurt met een reden” om waar te zijn. Ik geloof echt dat transversale myelitis me met een reden heeft getroffen, misschien zelfs meer. Hoewel ik er nog niet zeker van ben wat de reden(en) is/zijn, heb ik enkele ideeën. Ten eerste heb ik via SRNA's familiekampen en online pagina's een aantal geweldige mensen ontmoet, met name Jen Starzec, die ik zie als mijn oudere zus. Vervolgens, nadat ik Jen had ontmoet, ontdekte ik mijn liefde voor schrijven, en Jen en ik schreven en publiceerden twee boeken over onze ervaringen met TM: 5k, ballet en een dwarslaesie en onze nieuw gepubliceerde Bepaling. Bovendien, omdat TM moeilijke tijden voor me heeft meegebracht, zoals mijn recente spinale fusie-operatie, luister ik naar muziek om me door de moeilijke tijden heen te helpen, wat ertoe heeft geleid dat One Direction mijn favoriete band is geworden. Zij en hun muziek maken me blij als niets anders dat kan, nemen al mijn zorgen weg als ik het moeilijk heb. Ik had het geluk ze te ontmoeten en ze alles te vertellen over mijn reis met TM en hoe ze me er doorheen hebben geholpen, en ik heb ze ook een van mijn boeken gegeven. Eindelijk realiseerde ik me mijn passie voor choreografie, het herscheppen van dansen die ik al kende om ze meer compatibel te maken met mijn lichaam.

Het is belangrijk om positief te blijven, want TM definieert mij niet. Myelitis transversa maakt de manier waarop ik leef een beetje anders, maar dat vind ik prima, want elke dag loop ik rond met een glimlach op mijn gezicht en doe ik wat ik moet doen, net zoals ik zes en een half jaar eerder deed. Ik ben nog steeds dezelfde ballerina die ik vroeger was, nu ook schrijver, muziekliefhebber en choreograaf.

Sarah Todd Hamer

ONTMOET ONZE ANDERE HOOPAMBASSADEURS