Dr Benjamin Greenberg: [00:00:05] Hallo allemaal. Mijn naam is dr. Benjamin Greenberg en ik ben neuroloog aan het Southwestern Medical Center van de Universiteit van Texas in Dallas, Texas, en ik ben blij dat ik vandaag bij u kan zijn om u een introductie op hoog niveau te bieden in het zenuwstelsel, in een soort set het podium voor alle andere lezingen waar je naar gaat luisteren en discussies die je gaat voeren, want in de wereld waarin we leven en de stoornissen als clinici die we proberen te diagnosticeren en behandelen, beïnvloeden het zenuwstelsel. Het is belangrijk voor iedereen, patiënten en families om te begrijpen wat erbij komt kijken en waarom krijgen we bepaalde symptomen en andere niet?

[00:00:37] En door de jaren heen heb ik verschillende manieren geprobeerd om het zenuwstelsel uit te leggen. Iets dat we al meer dan een paar decennia persoonlijk professioneel hebben bestudeerd, hoe kunnen we het opsplitsen in hapklare stukjes zodat we allemaal dezelfde taal kunnen spreken? En sommigen van jullie hebben me deze analogie misschien eerder horen gebruiken, maar degene die ik het meest geschikt vind om het zenuwstelsel te begrijpen, wordt eigenlijk vergeleken met een stereosysteem.

[00:01:01] Nu, voor sommige van de jongere mensen in de menigte, is die foto linksboven een platenspeler of draaitafel. Ik hoor dat ze een comeback maken, wat erg opwindend is, voor degenen onder ons die de jaren tachtig en negentig hebben meegemaakt, er zijn ontvangers linksonder waar we informatie zouden ontvangen via een radiosignaal of misschien een van die oude apparaten zouden laten knallen , een cd in de cd-speler en die systemen zouden informatie invoeren in een versterker, die zich aan de rechterkant bevindt, en vervolgens kan de versterker via kabels de informatie naar luidsprekers in uw hele huis sturen. En je zou zones met luidsprekers kunnen instellen, zodat je naar muziek kunt luisteren in je slaapkamer of op het terras of in de keuken.

[00:01:47] En in dit stereosysteem begrijpen we dat er een signaal moet worden gegenereerd, moet worden verzonden. En dan krijg je na die uitzending uiteindelijk die muziek waar je van geniet. Nu, in het midden is die versterker daar om veel verwerking te doen, hij is er om te begrijpen welke signalen worden ontvangen en deze vervolgens naar de juiste zone te verdelen. Er zit dus in wezen een computer middenin. Een beslisser om te helpen bij het navigeren door de ingangen en uitgangen waaruit dit hele stereosysteem bestaat. Dit is nu het grote plaatje.

[00:02:26] Als je wilt, de macroscopische weergave van een stereosysteem, wat we gewoon in onze woonkamer zouden zien zitten, kijkend naar de planken met al deze verschillende componenten. Maar als je beter kijkt, zijn er binnen elk van deze microscopische aspecten, kleine aspecten die een luidspreker maken, een luidspreker een versterker, een versterker, een platentafel, een platentafel en ja, een luidsprekerkabel een luidsprekerkabel maken.

[00:02:50] En als je beter naar de luidsprekerkabel kijkt, zie je dat die draad die de verschillende onderdelen van het stereosysteem verbindt, aan de binnenkant een koperdraad heeft en daaromheen isolatie. En die isolatie is er om verschillende dingen te doen. Het is er om de draad te beschermen tegen beschadiging en om het signaal sneller van punt A naar punt B te krijgen. Als je die luidsprekerkabel beschadigt en je kijkt naar het stereosysteem, kan het signaal niet van de versterker naar de luidspreker komen en dan hoor je de muziek niet zo goed of klinkt het krassend of lawaaierig, maar uiteindelijk is het gewoon niet meer zo robuust als vroeger.

[00:03:27] Dus die installatie, dat microscopische beeld van de daadwerkelijke luidsprekerkabel is belangrijk om te begrijpen. We moeten dus een praktische kennis hebben van het grote plaatje en het kleine plaatje om te begrijpen hoe een stereosysteem werkt en in wezen kan het zenuwstelsel op precies dezelfde manier worden opgebroken. Dus als we nadenken over het grote plaatje van een zenuwstelsel, zijn er inputs en outputs. Dus aan de linkerkant hebben we het over verschillende zintuiglijke inputs die de mens kan ervaren.

[00:03:58] Dus in plaats van input van een platenspeler of van een ontvanger of cd-speler, krijg je input van je oog, je hebt visie, de sensatie van visie. Je krijgt input van huidsensatie. De aanraking en het gevoel en de temperatuur en de trillingen die je voelt, is een van de inputs die omhoog gaat naar het zenuwstelsel. We horen dingen en horen is dus een zintuiglijke input. Er zijn dus veel sensorische inputs. Ik heb maar een paar voorbeelden gegeven.

[00:04:26] Die informatie gaat naar die supercomputer die alles begrijpt, namelijk de hersenen. En dan kunnen de hersenen beslissingen nemen op basis van die input en op basis van interne gedachten die we hebben, en het kan een output opwekken, het kan een signaal naar onze luidsprekers sturen of in dit geval de spieren aan de andere kant van het scherm om een uitvoer krijgen. In dit geval zou het beweging zijn, wat het belangrijkste resultaat is van alle mensen.

[00:04:53] In feite is alles wat we doen een ander gegenereerd signaal dan denken, waarbij beweging betrokken is. Dit is inclusief spreken, wat de coördinatie is van veel verschillende spieren. En dus zijn die bewegingen als de luidsprekers, als je wilt, de muziek die door de luidsprekers wordt geproduceerd en de invoer komt uit een verscheidenheid aan verschillende bronnen. Dus als je het zenuwstelsel beschouwt als één groot stereosysteem in het grote geheel, zou je het kunnen opsplitsen in zijn verschillende componenten.

[00:05:25] Dus in plaats van te praten over ontvangers en versterkers, in termen van het zenuwstelsel in het grote geheel, praten we over het centrale zenuwstelsel en het perifere zenuwstelsel. En wat is het verschil tussen die twee? Het centrale zenuwstelsel omvat dus de hersenen en het ruggenmerg. Het perifere zenuwstelsel zijn alle zenuwen die het centrale zenuwstelsel in of uit gaan.

[00:05:49] Dus als we aan een stereo zouden denken, zou het de versterker zijn die het centrale zenuwstelsel was en de draden die van de platenspeler kwamen en naar de luidsprekers gingen en de platenspeler zelf en de luidsprekers zelf zouden allemaal deel uitmaken van dat perifere zenuwstelsel. Dus splitsen we dingen op macroscopisch niveau op, net zoals we dat doen in een stereosysteem.

[00:06:13] En we praten over het centrale versus het perifere zenuwstelsel. Maar we breken dingen ook af op microscopisch niveau. Dus net zoals die luidsprekerdraad een koperdraad heeft die geïsoleerd is. Hetzelfde gebeurt met de bedrading in het zenuwstelsel. En dit geldt voor het perifere en het centrale zenuwstelsel. Er is een beginpunt van je draad. Wij en in dit geval praten we over de cel als een neuron. Het startpunt is het cellichaam.

[00:06:44] De draad die koperdraad die naar een bepaald doel uitsteekt, of het nu een luidspreker is om naar muziek te luisteren of mijn rechterduimspier om mijn duim die draadprojectie te laten bewegen, wordt een axon genoemd. En dan de isolatie eromheen. In plaats van rood en zwart rubber of plastic of schuim te gebruiken, gebruikt het menselijk lichaam een ​​stof genaamd myeline of de myelineschede. En de myeline is er om precies hetzelfde met je axon te doen dat die rode en blauwe — excuseer me, rode en zwarte isolatie is bedoeld om te doen met de koperdraad.

[00:07:14] Het is er om de draad te beschermen en het is er om het signaal sneller van punt A naar punt B te krijgen. Zodat als je de isolatie op de luidsprekerdraad zou beschadigen en je de muziek niet zou horen net zo goed of helemaal niet, hetzelfde geldt voor het zenuwstelsel. Als je de myeline beschadigt, komt het signaal ook minder goed door. Dus als het toevallig het axon is dat naar je rechterduim gaat en je beschadigt de myeline eromheen, dan zal je duim niet zo goed bewegen, omdat het signaal er niet doorheen komt. Niets mis met de stereo, niets mis met de luidspreker, maar de verbinding raakt beschadigd.

[00:07:50] Nu kan die verbinding in het centrale zenuwstelsel of het perifere zenuwstelsel zijn en het is aan ons neurologen om iedereen te helpen uitzoeken wat wordt aangevallen. En dit is wat deze anatomie samenbrengt, dit grote plaatje in microscopisch beeld, precies wat neurologen doen. Dus in de neurologie lokaliseren we eerst, wat betekent dat? Onze eerste taak wanneer iemand naar ons toekomt met een probleem, of het nu gaat om zwakte of gevoelloosheid of problemen met het gezichtsvermogen, noem maar op, is om te lokaliseren of het probleem al dan niet in het perifere zenuwstelsel of het centrale zenuwstelsel zit.

[00:08:32] Omdat er heel verschillende ziekten zijn die het centrale zenuwstelsel of het perifere zenuwstelsel aantasten. We hebben beroertes, binnen het centrale zenuwstelsel, niet het perifere zenuwstelsel. We hebben bepaalde ziekten zoals myasthenia gravis of het syndroom van Guillain-Barré die het perifere zenuwstelsel aantasten, maar niets doen aan het centrale zenuwstelsel. En dan hebben we aandoeningen zoals myelitis transversa, acute gedissemineerde encefalomyelitis, auto-immuun encefalitis die het centrale zenuwstelsel aantast, maar niet het perifere.

[00:09:02] Dus zoals je je kunt voorstellen als iemand binnenkomt met zwakte van een rechterduim, kan het probleem centraal of perifeer zijn en het is aan zorgverleners en in het bijzonder neurologen om iedereen te helpen begrijpen wat beschadigd is . De centrale of de perifere of beide. Maar als we ons eenmaal op het macroscopische niveau hebben gelokaliseerd, moeten we naar het microscopische gaan.

[00:09:25] Dus om te zeggen dat iemand een aandoening aan het centrale zenuwstelsel heeft, doen we ons werk niet helemaal. We moeten dan uitzoeken of het cellichaam of het axon of de myeline beschadigd was? Was het het allereerste begin van de draad in die versterker, de draad zelf of de isolatie eromheen? Omdat er verschillende ziekten zijn die elk van die verschillende componenten beïnvloeden.

[00:09:49] Weten dat een draad is verroest, is belangrijk, want dan weet je dat de isolatie intact is en kun je werken aan een ander beheer van je stereosysteem. Dus het eerste wat we doen is lokaliseren, is het centraal of perifeer? Is dat de draad of de isolatie of beide? En dan stellen we een diagnose, dan moeten we beslissen nu we weten wat er beschadigd is, hoe is het beschadigd geraakt? En hier komt neuro-immunologie om de hoek kijken en je gaat afzonderlijk leren over immunologie.

[00:10:21] Maar dat is het 'hoe' van schade. En waar we het net over hadden is het 'wat' was beschadigd. Dus als je nadenkt over het zenuwstelsel en je nadenkt over deze verschillende aandoeningen, wil ik dat je onthoudt dat je jezelf afvraagt ​​voor elk van de aandoeningen waarover je leert: was de schade aan het centrale zenuwstelsel of het perifere zenuwstelsel? Was de schade aan de draad of de isolatie of beide? En ga dan verder met de vraag hoe die schade is ontstaan?

[00:10:46] Hoe kunnen we beter worden van de schade? Hoe kunnen we de schade herstellen? En nog belangrijker, hoe kunnen we voorkomen dat die schade ooit nog een keer optreedt? Ik hoop dat je dit nuttig vond. En ik kijk uit naar alle andere toespraken en lezingen en bedankt voor je komst.